Tเมื่อถามถึงการแจกจ่ายเครื่องปรุงรสในขณะที่ทำงานอาสาสมัครที่หน่วยกู้ภัย Syracuse Terri E. Krueger ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น: แม้หลังจากแฮมเบอร์เกอร์และฮอทดอกหมดแล้ว ทุกคนยังถามว่าพวกเขาขอซอสมะเขือเทศและมายองเนสแพ็คเก็ตเล็ก ๆ ได้หรือไม่

“เพียงแค่ทุกคนที่ผ่านเข้ามาไม่มีอะไรเลย” สมาชิก MDRT สี่ปีจาก Syracuse นิวยอร์ก ผู้ช่วยประกันคุณภาพชีวิต $5,000 จากมูลนิธิ MDRT สำหรับภารกิจซึ่งทำงานเพื่อต่อสู้กับความหิวโหยและไร้บ้าน กล่าว “ดังนั้นพวกเขาเอามัสตาร์ดและมาโย และรู้สึกเหมือนพวกเขาได้รับบางสิ่งบางอย่าง

“เรามักจะพูดว่าหากคุณเคยบ่นเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างในชีวิตของคุณ มากับฉันและให้บริการอาหาร คุณจะต้องถ่อมและขอโทษที่คุณบ่น”

Krueger บริจาคเวลาและทรัพยากรให้กับภารกิจกู้ภัย Syracuse ตั้งแต่เธออายุ 20 ปี เมื่อเธอให้เสื้อผ้าที่ได้รับมอบมาให้กับลูกสาวของเธอ ซึ่งครูเกอร์มีอายุได้ 18 ปี ในเวลานั้น เธอซื้อปลาทูน่ากระป๋องและทำให้มันอยู่ได้สองสามวัน การพูดว่าสิ่งที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงในชีวิตของเธอนั้นสุดขั้วจะเป็นการกล่าวถึงน้อยกว่าความเป็นจริง

เธอมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย อาศัยอยู่ในบ้านที่สวยงามในพื้นที่ที่ดีและไปโรงเรียนที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในเขต ชีวิตในวัยผู้ใหญ่ของเธอนั้นประสบความสำเร็จอย่างมืออาชีพ การบริการอาสาสมัครและความมั่นคงกับสามีและลูก ๆ ของเธอสามคน ถึงกระนั้น ในระหว่างอายุประมาณ 10 ถึง 18 Krueger ไม่มีความปลอดภัยหรือมั่นคง

เริ่มประมาณอายุ 10 ปี เมื่อแม่ของเธอรอดชีวิตจากหลอดเลือดสมองโป่งพอง แต่ถูกทิ้งไว้ในสิ่งที่ krueger อธิบายว่า ”สภาพแวดล้อมที่มีความรุนแรงและไร้เดียงสา” ซึ่งทำให้พ่อของเธอติดสุราและมีการทำทารุณกรรมต่าง ๆ จากผู้ปกครองทั้งสอง Krueger อาศัยอยู่กับป้าของเธอตั้งแต่อายุ 13 ถึง 16 ปีผู้ซึ่งพยายามจะดูแลเธอ

Krueger ย้ายกลับมาอยู่กับพ่อของเธอและการละเมิดเริ่มต้นขึ้นอีก ทำให้ Krueger ต้องใช้เวลาอีกสองสามปีต่อมาในที่พักชั่วคราวกับเพื่อน ๆ สมาชิกครอบครัวที่ถูกทารุณกรรมและเพื่อนชายของเธอซึ่งถูกใช้ความรุนแรงเช่นกัน

โดยไม่มีเพื่อนช่วยเธอ Krueger สามารถที่จะมีที่อยู่อาศัยของเธอเองและกลายเป็นหัวหน้าพนักงานรับจ่ายเงินของธนาคารขณะที่อายุได้ 19 ปี รู้ว่าเธอจะต้องขอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัย นี่เป็นมุมมองของคนไร้บ้านที่เธอตระหนักว่าหลายคนไม่ได้มี

“สิ่งนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเจ็บป่วยทางจิตหรือทางอาญาเสมอไป” เธอกล่าว “นี่เป็นเรื่องของสถานการณ์เหล่านี้ที่น่าเศร้าและนำไปสู่สถานการณ์ที่ฉันไม่มีวิธีหรือความสามารถในการแก้ไข”

มองย้อนกลับไปว่าเธอเอาชนะความยากลำบากเช่นนั้นได้อย่างไร เธอยังรู้ด้วยว่าการสนทนาหนึ่งครั้งสามารถเปลี่ยนชีวิตคุณได้

Krueger รู้สึกต่ำต้อยอยู่เสมอและขาดความมั่นใจ คอยก้มศีรษะลงและไม่ได้พูดอะไรมากในโรงเรียนมัธยม ความนับถือตนเองของเธอลดลงเพราะการกระทำทารุณกรรมที่บ้าน อยู่มาวันหนึ่งครูสอนภาษาอังกฤษของ Krueger เดินมาที่หน้าโต๊ะของ Krueger และบอกให้ทุกคนในชั้นเรียนอื่น ๆ ต้องเป็นเหมือนเธอ

“เพราะฉันเป็นผลส้มในบุชเชลของแอปเปิ้ลและเราทุกคนควรพยายามเป็นผลส้มนั้น” เธอกล่าว “นั่นทำให้ฉันมองตัวเองเปลี่ยนไปอย่างแท้จริง: ‘ฉันแตกต่างและนั่นเป็นสิ่งที่ดี’ มันใช้เวลาสักครู่ แต่ฉันหยุดมองไปที่รองเท้าของฉัน เริ่มเดินไปรอบ ๆ ด้วยความมั่นใจมากขึ้นและได้เพื่อนเพราะการส่งเสริมนั้น”

หลายปีต่อมา Krueger ได้ให้คำปรึกษาผู้หญิงคนอื่นที่ได้รับความเดือดร้อนจากการถูกทารุณกรรม เนื่องจาก Krueger ฟังและแบ่งปันเรื่องราวการฟื้นคืนสู่สภาพปกติของเธอ ผู้หญิงหลายคนบอกกับเธอว่าบทสนทนาของพวกเขาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

แน่นอนว่า Krueger ได้ใช้เวลาหลายปีทำงานเพื่อการเปลี่ยนแปลง เธอใช้เวลาห้าปีในฐานะผู้แทน ทางกฏหมายที่ได้รับการแต่งตั้งจากศาลสำหรับเด็ก ได้มีการจัดการ 10 รายเพื่อพิจารณาว่าเด็กที่ถูกทารุณกรรมหรือถูกทอดทิ้งต้องถูกย้ายออกไปจากพ่อแม่หรือไม่

ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา งานของ Krueger ในภารกิจกู้ภัย Syracuse รวมถึงการนั่งอยู่ในคณะกรรมการกิจกรรมพิเศษและทำงานเพื่อขยายศูนย์บริการอาหารขององค์กร ทั้งหมดกลับมาเพื่อชื่นชมแต่ละสถานการณ์และความท้าทายของผู้คน

สามารถที่จะพบเจอ Krueger ได้ที่การให้บริการอาหารให้กับลูกค้าภารกิจกู้ภัย

“คุณเรียนรู้อย่างรวดเร็วที่ภารกิจกู้ภัยเพื่อปฏิบัติต่อทุกคนอย่างมีเกียรติ” เธอกล่าว

Krueger กล่าวว่าความคิดนี้ได้เปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของเธอไม่เพียงแต่ในบทบาทของเธอในฐานะที่ปรึกษา แต่เรียบง่ายในวิธีที่เธอมองผู้คน เธอเปรียบเทียบกับความแตกต่างระหว่างวิธีการที่ล้าสมัยในการตำหนิเด็กสำหรับสิ่งที่พวกเขาทำและความพยายามรู้แจ้งที่ชัดเจนยิ่งขึ้นเพื่อทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผลักดันพฤติกรรมของพวกเขา

หรือหากมีคนขับรถอย่างผิดปกติ “พวกเราส่วนใหญ่จะตะโกนใส่รถข้างหน้าเรา” Krueger กล่าว “แต่ฉันคิดว่าเป็นเพราะฉันทำงานที่ภารกิจกู้ภัย ฉันมองรถคันนี้และพูดว่า 'คนที่อยู่ข้างใน OK มั้ย'

“ตอนนี้ถ้าฉันขับรถผ่านไปและพบว่าพวกเขาใช้โทรศัพท์มือถืออยู่ ฉันจะโกรธ” เธอกล่าวเพิ่มเติมด้วยเสียงหัวเราะ “แต่ปฏิกิริยาแรกของฉันไม่ใช่ ‘โอ้ ไอ้งี่เง่า’ แต่เป็น ‘คุณสบายดีมั้ย’”

ติดต่อ: Terri Krueger treillynw@gmail.com