ចំពោះអ្នកទាំងឡាយណាដែលមកពីប្រទេសផ្សេង អ្នកប្រហែលជាមិនស្គាល់កន្លែងក្នុងរូបថតនេះទេ។ [រូប] អ្នកទាំងឡាយណាដែលរស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក សូមប្រាប់គ្រប់គ្នាថាតើទីកន្លែងមួយនេះស្ថិតនៅទីណា។ វាស្ថិតនៅ Colorado Springs, Colorado។ ចំពោះមិត្តភក្តិអន្តរជាតិរបស់យើងដែលមានវត្តមាននៅទីនេះ រូបនេះគឺ United States Air Force Academy (សាលាបណ្ឌិតសភាកងទ័ពអាកាសសហរដ្ឋអាមេរិក)។
ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នកបន្តិចអំពីខ្ញុំថា ទីនេះជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានធំឡើង។ នៅពេលអ្នកសង្កេតឃើញរូបថតមួយដូចនេះ ឃើញបរិស្ថានរបស់វា តើមានពាក្យអ្វីខ្លះដែលអ្នកនឹកឃើញនៅក្នុងចិត្ត នៅពេលអ្នកឃើញអ្វីមួយបែបនេះ? វិន័យ, នោះហើយជាពាក្យទីមួយដែលជាធម្មតាមនុស្សទាំងឡាយនិយាយ។ រចនាសម្ពន្ធ។ ការរៀបចំចាត់ចែង។ ឪពុកខ្ញុំជាវរសេនីយ៍ឯកដែលបានចូលនិវត្តន៍។ ខ្ញុំធំឡើងនៅសាលាបណ្ឌិតសភាកងទ័ពអាកាសនេះ គឺនៅ Colorado Springs, Colorado។ នៅពេលវរសេនីយ៍ឯកបានប្រាប់ឲ្យលោត អ្នកនិយាយតើខ្ពស់ប៉ុណ្ណា។
នៅពេលអ្នកបានធ្វើកិច្ចការប្រចាំរាល់ថ្ងៃរួច ឪពុកម្តាយរបស់អ្នកនឹងចូលមកធ្វើការត្រួតពិនិត្យ។ ឪពុកខ្ញុំអាចពាក់ស្រោមដៃយោធា ស្លៀកពាក់ពណ៌ស ហើយប្រើម្រាមដៃគាត់ឆែកមើលលើផ្ទៃទូដាក់ខោអាវរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីមើលថាតើ ខ្ញុំមានបានបន្សល់ទុកធូលីខ្លះទេ។ គាត់អាចទៅពិនិត្យមើលនៅជ្រុងនៃគ្រែរបស់ខ្ញុំ ហើយបោះកាក់មួយដើម្បីមើលថាតើកាក់នឹងលោតដែរឬទេ។ គាត់នឹងពិនិត្យមើលថាតើខ្ញុំបានទាញកម្រាលក្រោមគែមពូកនិងរៀបចំវាណែនល្អទេ ទើបកាក់នោះនឹងលោតឡើង។
នៅពេលអ្នកចេញពីសាលារៀនមកដល់ផ្ទះ ចំពោះគ្រួសារយោធាមួយ តើអ្នកតែងធ្វើអ្វីមុនគេ? កិច្ចការសាលាធ្វើនៅផ្ទះ។ បន្ទាប់ពីកិច្ចការសាលាធ្វើនៅផ្ទះ អ្នកទទួលបានឯកសិទ្ធិក្នុងការធ្វើកិច្ចការប្រចាំរាល់ថ្ងៃរបស់អ្នក។ បន្ទាប់ពីនោះ ជាពេលដែលត្រូវត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលទានអាហារពេលល្ងាច។ យើងពិតជាត្រូវទទួលទានអាហារ។ បន្ទាប់ពីទទួលទានអាហារពេលល្ងាច វាដល់ពេលដែលត្រូវបណ្ដើរឆ្កែ ហើយបើមាននៅសល់ពេលខ្លះ អ្នកពិតជាអាចលេង, មើលទូរទស្សន៍, ធ្វើអ្វីៗដែលអ្នកចង់ធ្វើ។ ពិតប្រាកដមែនហើយ នេះជាសីលធម៌ធ្វើការមុនលេង។ ខ្ញុំបានរៀនយ៉ាងច្រើនពីឪពុកខ្ញុំ ហើយមូលដ្ឋានគ្រឹះទាំងអស់នោះបានផ្តល់មេរៀនជីវិតដែលខ្ញុំបានប្រើអស់រយៈពេល 25ឆ្នាំកន្លងមកហើយនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំឈ្មោះថា The Productivity Pro ដែលបង្រៀនមនុស្សទាំងឡាយអំពីរបៀបសម្រេចលទ្ធផលជាអតិបរមាក្នុងរយៈពេលអប្បបរមា។
រឿងរបស់ខ្ញុំគឺថា ខ្ញុំបានទទួល MBA នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 21ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិដែលបានក្លាយជាអ្នកទទួល MBA វ័យក្មេងបំផុតនៅសាកលវិទ្យាល័យ University of Colorado ដោយប្រើគោលការណ៍ដែលខ្ញុំបានរៀន ក្នុងអំឡុងពេលខ្ញុំចម្រើនវ័យនៅក្នុងបរិស្ថាននោះ។ វិន័យ។ រចនាសម្ពន្ធ។ ការរៀបផែនការ។ ការរៀបចំ។ ការចាត់ចែង។ ការធ្វើការមុនលេង។ របៀបស្រឡាញ់គ្រួសារអ្នកនិងស្រឡាញ់ជីវិតរបស់អ្នក។ អ្នកអាចស្រឡាញ់ទាំងពីរក្នុងពេលដំណាលគ្នា និងទទួលបាននូវតុល្យភាពដែលជោគជ័យខ្លាំង ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវរៀនប្រើពេលវេលារបស់អ្នកឲ្យវាងវៃនិងមានប្រសិទ្ធផលខ្ពស់។
អ្វីដែលខ្ញុំបានឈ្វែងយល់អំពី MDRT និងពីមិត្តដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំ David Ethel គឺថា ពេលខ្លះមានការចែកដាច់ពីគ្នាតិចតួចណាស់រវាងសកម្មភាពខ្លះដែលមនុស្សទាំងឡាយធ្វើ ពោលគឺអ្នកដែលជាសមាជិក MDRT ធម្មតា, សមាជិក COT និងសមាជិក TOT។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថាអ្វីដែលនឹងញែកពីភាពខុសគ្នា ឬក៏អ្វីដែលគាត់គិតថាជាចរិតលក្ខណៈធំបំផុតមួយ ហើយគាត់បាននិយាយយ៉ាងជាក់លាក់ដូចអ្វីដែលខ្ញុំសង្ស័យ គឺថា អ្នកសម្រេចលទ្ធផលកំពូលៗបានចំណាយពេលវេលារបស់ពួកគេផ្តោតលើអតិថិជន។ ពួកគេចំណាយពេលវេលារបស់ពួកគេផ្តោតលើសកម្មភាពលក់។
ខ្ញុំដឹងថា មានអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមអ្នកដែលនៅទីនេះ បានខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងមិនគួរឲ្យជឿ ដើម្បីបានមកចូលរួមក្នុងការប្រជុំនេះ ហើយខ្ញុំសូមសរសើរអ្នក។ ខ្ញុំសង្ស័យថា មានអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមអ្នកដែលកំពុងធ្វើការច្រើនម៉ោង កំពុងធ្វើវាច្រើនជាងអ្វីដែលអ្នកអាចនឹងចង់—60, 70, 80, 100ម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ ខ្ញុំហ៊ានភ្នាល់ថា មានអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមអ្នកមានអារម្មណ៍ថាវាពិតជាមានឥទ្ធិពលលើរបៀបរស់នៅរបស់អ្នក, មិត្តភក្ដិរបស់អ្នក។ គេនិយាយថា “មិត្តភក្តិអីទៅ? ខ្ញុំមិនមានពេលវេលាសម្រាប់មិត្តភក្តិទេ។” មិនមានពេលវេលាច្រើនដើម្បីហាត់ប្រាណទេ។ មិនមានពេលវេលាច្រើនសម្រាប់គ្រួសាររបស់អ្នកដែរ។ នោះហើយជាសម្រស់នៃផលិតភាព។ បើអ្នកអាចរកឃើញរបៀបសំចៃមួយម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ, ចេញពីការិយាល័យបានទាន់ពេលវេលាបន្តិច និងមានជីវិតរស់នៅល្អផងដែរ តើរឿងនោះមិនមែនជ័យជម្នះសម្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាទេឬ?
នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅថ្ងៃនេះ ពីព្រោះខ្ញុំដឹងថាអ្នកខិតខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំដឹងថា អ្នកដឹងពីរបៀបធ្វើបញ្ជី។ ខ្ញុំដឹងថា អ្នកដឹងពីរបៀបគូសសម្គាល់រឿងដែលបានធ្វើរួចហើយ។ ពិតមែនហើយ នោះមិនមែនជាអ្វីដែលជាបញ្ហាទេ។ ខ្ញុំជឿថា ជាធម្មតា គ្រប់គ្នាដឹងច្បាស់ពីអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ ប៉ុន្តែវាជារបស់ផ្សេងទៀតដែលធ្វើឲ្យមានការលំបាក វាជាអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា ឈ្លើងផលិតភាព ជាអ្វីៗដែលប៊ឺតជញ្ជក់ផលិតភាពពីអ្នក។ នោះហើយជាអ្វីដែលយើងនឹងពិភាក្សានៅថ្ងៃនេះ។ មនុស្សជាច្រើនគិតថា ការសំចៃពេលវេលាគឺអំពីរឿងនេះ។ ខ្ញុំមិនយ៉ាប់ដល់ម្លឹងទេ។ ខ្ញុំមិនងូតទឹកឲ្យទារក ខណៈពេលខ្ញុំកំពុងលាងចានទេ បើទោះជាខ្ញុំធ្លាប់គិតពីរឿងនេះក៏ដោយ។ ខ្ញុំមានកូនបីនាក់។ កូនស្រីខ្ញុំមានអាយុ 19ឆ្នាំ នាងជានិស្សិតឆ្នាំទីបីនៅសាកលវិទ្យាល័យ Colorado State University។ ខ្ញុំមានកូនប្រុសពីរនាក់ អាយុ 15 និង 14ឆ្នាំ កំពុងរៀននៅសាលា ហើយដូចនឹងអ្នកដែរ ខ្ញុំកំពុងព្យាយាមធ្វើជាម្តាយម្នាក់ ជាភរិយាម្នាក់ គ្រប់គ្រងផ្ទះ មានមិត្តភក្តិខ្លះ ទទួលបានជោគជ័យ និងមានធុរកិច្ចដ៏អស្ចារ្យ។
ខ្ញុំចង់និយាយពីរបៀបធ្វើឲ្យធុរកិច្ចរបស់អ្នករីកចម្រើនជាមួយនឹងអ្វីៗទាំងអស់ដែលចូលមករួមដំណើរ។ ជាអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា ឈ្លើងផលិតភាពទាំងបួន។ ខ្ញុំចូលចិត្តប្រើអក្សរកាត់ណាស់ អញ្ចឹង ខ្ញុំនឹងប្រើអក្សរកាត់ TYPE។ ខ្ញុំចង់ផ្តល់ជូនអ្នកនូវគំនិតខ្លះដែលអ្នកអាចយកត្រឡប់ទៅវិញជាមួយអ្នក ដោយសង្ឃឹមថានឹងផ្តល់ជូនអ្នកនូវសេរីភាពពេលវេលាបន្ថែម លទ្ធភាពបន្តស្វែងរកផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកកាន់តែច្រើនថែមទៀត។
យើងនឹងពិភាក្សាអំពីឈ្លើងផលិតភាពទាំងបួនប្រភេទនេះ។ T គឺសំដៅលើ Technology (បច្ចេកវិទ្យា)។ នោះជាអ្វីមួយដំបូងគេដែលបង្វែងដានអ្នក។ Y គឺសំដៅលើ Yourself (ខ្លួនអ្នកផ្ទាល់)។ ប្រហែលជាអ្នកខ្លួនឯងដែលកំពុងបំផ្លិចបំផ្លាញខ្លួនអ្នកផ្ទាល់។ យើងនឹងនិយាយអំពី P គឺ People (មនុស្ស) និងថាតើពួកគេអាចបឺតយកពេលវេលាច្រើនហួសប្រមាណដូចម្ដេច។ រួចហើយចុងក្រោយគឺ E សំដៅលើ Energy (ថាមពល) ដែលជាអ្វីៗដែលនឹងបឺតយកថាមពលពីអ្នកតែម្ដង។
ដំបូងគេ ខ្ញុំចង់និយាយអំពីអន្ទាក់នៃបច្ចេកវិទ្យា។ វាពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងថាតើមនុស្សបានចំណាយពេលប៉ុន្មានម៉ោងលើ Facebook, ស្វែងរកវីដេអូអំពីឆ្មាលើអ៊ីនធើណិត។ ទូរសព្ទកំពុងរោទ៍លើតុនិងកំពុងញ័រ មែនហើយ ទោះដឹងថាវាមិនល្អក៏ដោយ ប៉ុន្តែគេនៅតែមើលវាដដែល។ វាពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលថាតើសារប៉ុន្មានពាន់ ដែលមនុស្សមាននៅក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់ពួកគេ។ តើមានអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមអ្នកមានអ៊ីមែលរាប់ពាន់នៅក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នកឬទេ? មួយនេះអាចដូចគ្នានឹងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នក គ្រាន់តែវាបង្ហាញជាសន្លឹកក្រដាសប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាការិយាល័យមួយដែលខ្ញុំបានថតរូប។ [រូប] ខ្ញុំសឹងតែមិនអាចជឿថាវាពិតជាមានតុធ្វើការមួយនៅទីនេះផង។ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាឃើញតុធ្វើការទេ? វាពិតជាការិយាល័យពិតប្រាកដមួយ។
ខ្ញុំបានដើរចូលនិយាយជាមួយម្នាក់នេះ ហើយមានអ្នកណាម្នាក់និយាយថា សុភាពបុរសនេះគួរតែត្រូវបានគេបណ្តេញចេញហើយ។ តាមពិត គាត់គឺជាអ្នកកាន់ប្រកាសនីយបត្រតក្កកម្មទីមួយ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនវិស្វកម្មដែលខ្ញុំស្ថិតនៅនោះ។ ដោយបានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកទាំងគូ ខ្ញុំបានមើលឃើញវិស្វករម្នាក់ទៀតដើរចូលមក ហើយក៏សួរបុរសនោះអំពីគម្រោងបំពង់ទុយយោ ចុចៗៗៗ ពីឆ្នាំ 1999។ តើអ្នកគិតថាមានអ្វីកើតឡើងទៅ? គាត់បានរើសចេញពីគំនរនោះ។ គាត់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីកន្លែងដែលវាស្ថិតនៅ គឺប្រហែលកន្លះអ៊ីន្ឈ៍ជាង។ ខ្ញុំសឹងតែដួលទៅហើយ។ តើមានប្រព័ន្ធមួយនៅទីនេះទេ? ប្រាកដជាមាន។ តើប្រព័ន្ធនេះសិ្ថតនៅកន្លែងណា? គឺនៅក្នុងក្បាលរបស់គាត់។ បើអ្នកយកក្បាលនោះចេញពីអគារ ឬក៏ក្បាលនោះកំពុងធ្វើវិស្សមកាល ឬក៏ឈឺ អញ្ចឹងនឹងគ្មាននរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតអាចប្រើប្រព័ន្ធនេះបានទេ។
អ្នកក៏មានប្រព័ន្ធផ្ទាល់ខ្លួនបែបនេះដែរ ដែលកំពុងបន្តចូលក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នក។ អ្នកដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីអ្វីដែលកំពុងកើត ឡើងនៅទីនោះ។ មនុស្សខ្លះបានចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីមួយដែលជាទម្លាប់មិនល្អបន្តិច។ តើអ្នកកំពុងប្រើប្រអប់ទទួលអ៊ីមែលរបស់អ្នកមានលក្ខណៈដូចជាបញ្ជីកិច្ចការត្រូវធ្វើ? នោះគឺជារឿងធម្មតាមួយ។ ឬក៏អ្នកនឹងដាក់ទង់លើអ្វីមួយ។ ឬក៏បើអ្នកចង់អានសារមួយម្តងទៀត ហើយអ្នកចង់ឆ្លើយតប ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចឆ្លើយតបឥឡូវ។ តើអ្នកធ្លាប់ដាក់វាថាជាសារថ្មីនៅក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នកទេ ដែលមានន័យថា អ្នកត្រូវអានវាម្តងទៀត និងប៉ះវាម្ដងទៀត? មានការអានឡើងវិញការដំណើរការឡើងវិញ និងការប៉ះឡើងវិញជាច្រើនដងលើព័ត៌មាននោះ។ នៅពេលវាមានចំនួនច្រើនហួសមួយអេក្រង់ឬក៏លើសនេះ តើត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ? ឥឡូវ អ្នកនឹងត្រូវរំកិលចុះក្រោម។ តើអ្នកធ្លាប់បានអានអ៊ីមែលឡប់ៗតែមួយចំនួន 20 ដង មុនពេលអ្នកធ្វើអ្វីមួយជាមួយវាទេ?
ខ្ញុំចង់បង្រៀនអ្នកអំពីវិធីផ្សេងនៃការមើលព័ត៌មាន នៅពេលវាកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ ខ្ញុំហៅពួកវាថា D ប្រាំមួយ។ ខ្ញុំចង់និយាយជាពិសេសអំពីអ៊ីមែល ពីព្រោះយើងកំពុងដំណើរការអ៊ីមែល, មនុស្សខ្លះបានចាប់ផ្ដើមដាក់អ្វីៗដែលពួកគេត្រូវធ្វើនៅលើប្រតិទិនរបស់ពួកគេ។ តើមានអ្នកណាម្នាក់ធ្វើបែបនេះទេ? គឺដាក់អ្វីមួយដែលអ្នកត្រូវធ្វើនៅលើប្រតិទិនរបស់អ្នក។ បញ្ហាប្រឈមគឺថា នៅពេលអ្នកមិនអាចធ្វើបានទេឥឡូវ តើអ្នកត្រូវធ្វើអ្វី? ផ្លាស់ទីវា។ អ្នកត្រូវផ្លាស់ទីវាដោយដៃ។
ខ្ញុំចង់រំឭកថា ពួកយើងភាគច្រើនមិនបានចំណាយពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការឈ្វែងយល់ពីប្រព័ន្ធរបស់យើង ដូចដែលយើងត្រូវធ្វើនោះទេ។ មានវិធីដែលមានការចាត់ចែងល្អនិងមានប្រសិទ្ធផលជាងខ្លះ ដែលយើងអាចស្វែងយល់ ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយព័ត៌មាន នៅពេលវាចូលមកដល់ក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថាពួកវាជាអ្វីមួយដែលចាប់ផ្តើមជាមួយ D ហើយឃើញទេ ពួកវាថែមទាំងមានតម្រុយរូបភាពបន្តិចផង អញ្ចឹង អ្នកអាចប្រើវាជាក្រដាសព្រីយ៉ុងរបស់អ្នកបាន។ [រូប] ការសម្រេចចិត្តទាំងប្រាំមួយជាមួយព័ត៌មាន។ រូបភាពពាក់ព័ន្ធនឹងធុងសំរាម, ពាក្យដែលចាប់ផ្តើមដោយអក្សរ D សំដៅលើ Discard (ចោល)។ D តំណាងឲ្យ, Dispose (បោះចោល), Ditch (លះបង់ចោល), Dump (ចាក់ចោល), Destroy (បំផ្លាញចោល), Deep six (បញ្ឈប់ចោល)។ ពាក្យទាំងអស់នេះគឺពិតជា D ដ៏ល្អ។ អ្នកនឹងត្រូវលុបបំបាត់ព័ត៌មាននោះជារៀងរហូត។
ទីពីរ បើអ្នកមិនអាចបោះវាចោលទេ គឺត្រូវប្រគល់បន្ត។ D នេះអាចតំណាងឲ្យ Delegate (ប្រគល់សិទ្ធិ), Discuss (ពិភាក្សា), Direct (បង្គាប់ឲ្យ), Distribute (បែងចែក)។ អ្នកនឹងប្រគល់ព័ត៌មានពីដែនគ្រប់គ្រងរបស់អ្នកទៅដែនគ្រប់គ្រងរបស់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត។
ជំហានទីបី ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បើអ្នកមិនអាចបោះវាចោលទេ ហើយអ្នកមិនអាចឲ្យវាទៀត អ្នកត្រូវការ D មួយដែលតំណាងឲ្យអ្វី? Do (ធ្វើ) អ្វីមួយជាមួយវា។ Deal (ដោះស្រាយ) ជាមួយវា។ មានចំណាត់ការប្រយោលខ្លះពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនោះ។
ជំហានទីបួនគឺជាកន្លែងដែលវាពិតមានត្រូវមានឧបាយ ព្រោះបើអ្នកមិនអាចធ្វើវាទេ ហើយអ្នកមិនអាចបោះវាចោលទេ ហើយអ្នកមិនអាចឲ្យវាទេ ហើយអ្នកមិនចង់រក្សាទុកវាទេ ព្រោះថាមានអ្វីនឹងកើតឡើង បើអ្នកបានរក្សាទុកវា? អ្នកនឹងភ្លេចវា។ អញ្ចឹង បើអ្នកមិនធ្វើវាឥឡូវនេះទេ អ្នកនឹងត្រូវធ្វើវានៅពេលក្រោយ។ អញ្ចឹង D តំណាងឲ្យ Date (កាលបរិច្ឆេទ)។ នេះជាអ្វីដែលមនុស្សពិតជាមានបញ្ហាជាមួយព័ត៌មានរបស់ពួកគេ ពីព្រោះពួកគេមិនមានប្រព័ន្ធដែលនឹងនាំមកនូវអ្វីដែលពួកគេចង់ទទួលម្តងទៀតដោយស្វ័យប្រវត្តិឡើយ នៅពេលពួកគេចង់បានវាក្នុងពេល 30វិនាទី ឬក៏តិចជាងនេះ។
ជំហានទីប្រាំ។ បើមាននរណាម្នាក់កំពុងរក្សាទុកវា ពួកគេនឹងដាក់វាក្នុងកេកឯកសារ។ កេករក្សាព័ត៌មាន។ ពួកវារក្សាទុកអ្វីៗ។ ពួកវារក្សាទុកអ្វីៗសម្រាប់ជាឯកសារយោងនាពេលអនាគត។ D នេះតំណាងឲ្យ Drawer (កេក)។
ហើយ D ចុងក្រោយគឺ Deter (រារាំង)។ យើងនឹងរារាំងព័ត៌មាននេះមិនឲ្យវាចូលមករកយើងម្តងទៀត។
ទាំងអស់នេះគឺជាជំហានទាំង6 ដែលអ្នកអាចអនុវត្តជាមួយនឹងព័ត៌មាន។ វាជាមែកធាងនៃការសម្រេចចិត្ត។ បើអ្នកពិតជាពូកែខាងការដោះស្រាយលើអ្វីមួយ ហើយធ្វើឲ្យខ្លួនអ្នកសម្រេចចិត្តរើសយក D មួយក្នុងចំណោមប្រាំមួយនេះ— Discard (ចោល), Delegate (ប្រគល់សិទ្ធិ), Do (ធ្វើ), Date (កាលបរិច្ឆេទ), Drawer (កេក), Deter (រារាំង)—នោះអ្នកនឹងអាចឲ្យប្រព័ន្ធរបស់អ្នកចងចាំអ្វីៗសម្រាប់អ្នក។
តើកិច្ចការដូចគ្នានេះដំណើរការដូចម្ដេចក្នុងអ៊ីមែល? តោះអនុវត្ត D ទាំងនោះ ហើយមើលថាតើជំហានសកម្មភាពស៊ីគ្នាអ្វីខ្លះសម្រាប់ប្រអប់ទទួលរបស់អ្នក។
ជំហានទី1, D សម្រាប់ Discard (ចោល)។ អ្នកកំពុងបើកមើលអ៊ីមែលរបស់អ្នក។ វាជាអ៊ីមែលមួយ។ តើជំហានសកម្មភាពអ្វីដែលស៊ីគ្នាសម្រាប់អ៊ីមែលមួយ? លុបចោល។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់បង្ហាញមួយនេះទេ មែនទេ?
ជំហានទី2, D សម្រាប់ Delegate (ប្រគល់សិទ្ធិ)។ វាជាអ៊ីមែលមួយ។ អ្នកនឹងបញ្ជូនវាបន្ត ឬក៏តើអ្នកប្រើ Outlook? Gmail? កម្មវិធីអ៊ីមែលទាំងអស់នេះមានអ្វីមួយដែលត្រូវបានហៅថា សំណើកិច្ចការ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់បានដឹងពីរបៀបប្រើសំណើកិច្ចការមួយទេ។ តើអ្នកធ្លាប់បានផ្ញើលិខិតអញ្ជើញឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំទេ? នៅពេលអ្នកផ្ញើលិខិតអញ្ជើញឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំមួយ ហើយអ្នកចុចយល់ព្រមទទួល នោះវានឹងចូលទៅក្នុងប្រតិទិនរបស់អ្នកតែម្ដង។ សំណើកិច្ចការមានលក្ខណៈដូចគ្នានេះ។ អ្នកអញ្ជើញនរណាម្នាក់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់អ្នក។ ពួកគេចុចព្រមទទួល វានឹងចូលក្នុងបញ្ជីកិច្ចការរបស់ពួកគេតែម្ដង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី មនុស្ស 99ភាគរយ មិនដឹងពីរបៀបប្រើមុខងារមូលដ្ឋាននៃប្រព័ន្ធអ៊ីមែលរបស់ពួកគេទេ។ ខ្ញុំសូមស្នើថា បើនេះជាភាសាក្រិកសម្រាប់អ្នក ប្រហែលជាអ្នកត្រូវចំណាយពេលបន្តិចដើម្បីរៀនអំពីឧបករណ៍ដែលអ្នកមានហើយ គ្រប់ពេលដែលអ្នកចង់។
ជំហានទី3 D សម្រាប់ Do (ធ្វើ)។ វាជាអ៊ីមែលមួយ។ សកម្មភាពស៊ីគ្នាគឺការឆ្លើយតប, ការឆ្លងឆ្លើយ។ ខ្ញុំប្រើវិធានមេដៃ (ទម្រង់ការស្រួលរៀនស្រួលប្រើ) ប្រមាណបីនាទី។ ខ្ញុំអាចធ្វើជំហាននេះយ៉ាងរហ័ស។
ឧបាយសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនគឺជំហានទី4។ នេះជាកន្លែងដែលមនុស្សទាំងឡាយមានអ៊ីមែលគរគ្នារាប់ពាន់ក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់ពួកគេ ហើយចំណាយពេលពី 30 ដល់ 60នាទីក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីស្វែងរកអ្វីៗ ពីព្រោះពួកគេមិនដឹងចម្លើយចំពោះជំហានទី4ទេ។ អ្នកមានអ៊ីមែលមួយ ហើយអ្នកមិនអាចលុបវា ហើយអ្នកមិនអាចបញ្ជូនវាបន្ត។ អ្នកត្រូវឆ្លើយតប ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចឆ្លើយតបក្នុងពេលនោះ។ អ្នកមិនចង់រក្សាទុកទេ ពីព្រោះតើនឹងមានអ្វីកើតឡើង បើអ្នករក្សាទុកវានោះ? អ្នកនឹងភ្លេចវា។ អញ្ចឹង តើជាធម្មតា មនុស្សទាំងឡាយទុកវាដូចម្ដេចនៅដំណាក់កាលនេះ? ទុកក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់ពួកគេ ហើយជាធម្មតា ពួកគេបានដាក់ទង់មួយលើវា ឬក៏រក្សាវាថាជាអ៊ីមែលថ្មី។ តើគ្រប់គ្នាធ្វើទម្លាប់នេះដោយមិនដឹងខ្លួនមែនទេ?
តើអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ ដើម្បីដាក់កាលបរិច្ឆេទឲ្យអ៊ីមែលមួយ បើអ្នកមិនត្រូវការធ្វើអ្វីនៅក្នុងអ៊ីមែលនោះក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍? វាត្រូវបានហៅថា ផ្លាស់ទី។ ជាថ្មីម្ដងទៀត មនុស្ស 99ភាគរយ មិនដឹងពីរបៀបធ្វើការផ្លាស់ទីទេ។ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញអ្នកពីរបៀបធ្វើវាយ៉ាងរហ័សបំផុត ហើយអ្នកនឹងចូលចិត្តវា។ ជាថ្មីម្តងទៀតក្នុងពេលឥឡូវ មិនថាអ្នកកំពុងប្រើ Gmail ឬក៏កម្មវិធីអ្វីដែលអ្នកប្រើទេ អ្នកអាចប្រើមុខងារផ្លាស់ទីបាន។
ខ្ញុំកំពុងបើកមួយនេះ។ [រូប] កូនៗខ្ញុំនឹងទៅបោះជំរំ។ ខ្ញុំត្រូវបំពេញទម្រង់បែបបទនេះ។ តើអ្នកនិយាយទៅកាន់ខ្លួនអ្នកគ្រប់ពេលថា “ខ្ញុំត្រូវ”? ដរាបណាអ្នកនិយាយប្រាប់ខ្លួនអ្នកបែបនេះ ឃើញប៊ូតុងធំនេះហៅថា “ផ្លាស់ទី” ទេ? គ្មាននរណាចុចវាទេ។ ខ្ញុំនឹងផ្លាស់ទីមួយនេះ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យវាក្លាយជាកិច្ចការមួយ។ ខ្ញុំនឹងចុចលើកិច្ចការ។ វានឹងបង្កើតកិច្ចការថ្មីមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងកំណត់កាលបរិច្ឆេទដែលខ្ញុំចង់ធ្វើវា។ ឧបមាថាខ្ញុំចង់ធ្វើវានៅថ្ងៃនេះ។ ឥឡូវ សូមមើលប្រអប់ទទួល។ រក្សាទុកនិងបិទ។ តើអ្នកសង្កេតឃើញអ្វីក្នុងប្រអប់ទទួល? អ៊ីមែលនោះបានបាត់ហើយ វាមកស្ថិតនៅទីនេះក្នុងបញ្ជីកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ។ តើវានៅឯណា? ខ្ញុំបើកកិច្ចការ; ខ្ញុំទៅផ្នែកខាងក្រោម ហើយឃើញអ៊ីមែលរបស់ខ្ញុំនិងឯកសារភ្ជាប់ទាំងអស់ ដែលខ្ញុំនឹងអាចឆ្លើយតបយ៉ាងសាមញ្ញ។
ផ្នត់គំនិតមួយផ្នែកដែលយើងត្រូវដកចេញគឺថា អ៊ីមែលត្រូវស្ថិតក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើអ្វីមួយចំពោះពួកវា។ ក្នុង Gmail នៅពេលអ្នកកំពុងមើលសារមួយ អ្នកគ្រាន់តែចុច “ច្រើនទៀត” ហើយអ្នកផ្លាស់ទីវាទៅ “កិច្ចការ” ជាការស្រេច។ នោះជាកម្មវិធីកិច្ចការក្នុង Google។ ចូរមានផាសុកជាមួយឧបករណ៍របស់អ្នក។ បើអ្នកមិនអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងនេះគ្រប់ពេលដែលអ្នកពិនិត្យប្រអប់ទទួលរបស់អ្នកទេ អ្នកគួរដំណើរការវាឲ្យអស់។
Drawer (កេក)។ កេកនៅទីណា? ជំហានទី5 សម្រាប់អ៊ីមែល។ តើយើងរក្សាទុកអ៊ីមែលរបស់យើងនៅទីណា? អាចក្នុងសឺមីមួយ ឬក៏អ្នកចូលទៅ File (ឯកសារ) ហើយ Save as (រក្សាទុកជា)។ មនុស្សភាគច្រើនមិនដឹងថាអ៊ីមែលមួយគ្រាន់តែជាឯកសារកម្មវិធី Office មួយប៉ុណ្ណោះទេ។ តើអ្នករក្សាទុកឯកសារ Word ដោយរបៀបណា? File (ឯកសារ), Save as (រក្សាទុកជា)។ តើអ្នករក្សាទុកឯកសារ PowerPoint ដោយរបៀបណា? File (ឯកសារ), Save as (រក្សាទុកជា)។ តើអ្នករក្សាទុកអ៊ីមែលដោយរបៀបណា? File (ឯកសារ), Save as (រក្សាទុកជា)។ មនុស្សភាគច្រើនមិនទាំងដឹងថាអ្វីជាកន្ទុយឯកសារផង។ ឯកសារ Word គឺ .docx។ PointPoint គឺ .ppt។ ចុះ Excel វិញ? .xls។ ចុះបើអ៊ីមែល? .msg។
យើងមានប្រព័ន្ធរក្សាទុកឯកសារយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះរួចទៅហើយ។ ខ្ញុំមិនបាននិយាយថា នោះវាជាកំហុសទេ។ ខ្ញុំមិនប្រើសឺមីផ្ទាល់ខ្លួនណាមួយទេ ព្រោះថាខ្ញុំមិនចាំបាច់មានទេ។ អ្នកអាចរក្សាទុកអ៊ីមែលរបស់អ្នកនៅកន្លែងតែមួយដែលអ្នករក្សាទុកឯកសារផ្សេងទៀតទាំងអស់របស់អ្នក។ សូមសាកវាមើលទៅ នៅពេលអ្នកត្រឡប់ទៅវិញ។
តើអ្នក Deter (រារាំង) អ៊ីមែលយ៉ាងម៉េចទៅ ដើម្បីកុំឲ្យវាវិលត្រឡប់មករកអ្នកម្តងទៀត? បើអ្នកបានចុះឈ្មោះ (Subscribe) ទទួលលិខិតដំណឹងមួយ ហើយអ្នកមិនចង់ទទួលវាទៀត តើអ្នកនឹងត្រូវធ្វើអ្វី? អ្នកនឹងត្រូវចុច លែងចុះឈ្មោះ (Unsubscribe) ដើម្បីដកវាចេញ។ បើអ្នកបង្ខំខ្លួនឯងគ្រប់ពេលដែលអ្នកចុចលើអ៊ីមែលមួយ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តមួយក្នុងចំណោមការសម្រេចចិត្តទាំង6នោះ មានន័យថាអ្នកអាចលុបវា, បញ្ជូនវាបន្ត, ឆ្លើយតបវា, ផ្លាស់ទីវាទៅជាកិច្ចការមួយ បើជាអ្វីមួយដែលត្រូវធ្វើ សូមផ្លាស់ទីវាទៅប្រតិទិន បើវាមានពេល, រក្សាទុកវា ឬក៏ដកវាចេញពីបញ្ជី។ មានតែប៉ុណ្ណឹង។ ខ្ញុំហៅវាថា ចុចវា ហើយនៅទីនោះ។ ចុចម្ដង។ នៅទីនោះ រហូតទាល់តែអ្នកទៅមើលមួយទៀត ពោលគឺមុនពេលអ្នកផ្លាស់ទីទៅមួយបន្ទាប់។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សទាំងឡាយចុចពួកវាទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេមិនចង់ឲ្យពួកវារំលេចដិតឡើយ។ រួចហើយពួកគេត្រូវត្រឡប់ថយក្រោយនិងចុចពួកវាទាំងអស់ម្តងទៀត។ ចូរធ្វើឲ្យខ្លួនអ្នកកាន់តែមានចិត្តលះ។
យើងនឹងបន្តទៅឈ្លើងផលិតភាពបន្ទាប់។ ទីពីរ គឺអ្នកខ្លួនឯង។ អ្វីដែរ? តើយើងអាចក្លាយជាឈ្លើងបំផ្លិតបំផ្លាញខ្លួនឯងផ្ទាល់ដោយរបៀបណា? យើងទាមផលិតភាពពីខ្លួនយើងផ្ទាល់។
នៅត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំមានន័យថា ជាញឹកញាប់ យើងទន់ខ្សោយ។ ជាញឹកញាប់ យើងមិនមានការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងច្រើនទេ។ ជាញឹកញាប់ យើងមិនមានវិន័យច្រើនទេ។ ជាញឹកញាប់ យើងធ្វើអ្វីៗដែលយើងនិយាយទៅកាន់ខ្លួនយើងនៅក្នុងក្បាលរបស់យើង។ តើអ្នកធ្លាប់និយាយថា ខ្ញុំពិតជាមិនគួរធ្វើរឿងនេះ ក្នុងពេលនេះសោះ? យើងដឹងច្បាស់ពីអ្វីដែលយើងធ្វើ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាដាក់ខ្លួនឯងក្នុងខណៈពេលតូចមួយ នៅពេលដែលអ្នកមិនកំពុងនិយាយទូរសព្ទជាមួយភ្ញៀវ, អ្នកមិនផ្ញើសារឲ្យនរណាម្នាក់, អ្នកមិនផ្ញើអ៊ីមែលឲ្យនរណាម្នាក់។ គ្មាននរណាម្នាក់នៅការិយាល័យរបស់អ្នក។ អ្នកមិនកំពុងប្រជុំតាមទូរសព្ទ។ នេះពិតជាបទបញ្ជាដែលលំបាកមួយ។ អ្នកស្ថិតក្នុងខណៈពេលមួយដែលយើងហៅថាពេលវេលាឆន្ទានុសិទ្ធិ។ តើអ្នកអាចដាក់ខ្លួនឯងនៅទីនោះទេ? វាដូចជាមួយមីលីវិនាទី នៅពេលដែលអ្នកនិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងនៅក្នុងក្បាលរបស់អ្នក អូខេ ត្រូវធ្វើអ្វីបន្ទាប់? តើអ្នកអាចដាក់ខ្លួនឯងនៅទីនោះទេ? នៅខណៈពេលនោះ អ្នកអាចជ្រើសរើសត្រង់ៗនូវរឿង 37 យ៉ាងផ្សេងគ្នា ដែលត្រូវធ្វើ។ ក្នុងរយៈពេល 25ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានអង្កេតឃើញលំនាំផ្សេងគ្នាចំនួនប្រាំអំពីថាតើមនុស្សរើសយកកិច្ចការមួយទៅធ្វើដូចម្ដេច ហើយវាគួរឲ្យចាប់ចិត្តណាស់។ ខ្ញុំចង់ដឹងថាតើអ្នកទទួលស្គាល់ខ្លួនឯងនៅក្នុងលំនាំមួយក្នុងចំណោមលំនាំនៃការសម្រេចចិត្តទាំងនេះទេ។
នេះជាវិធីដែលមិនអាចសម្រចថាត្រូវធ្វើអ្វី។ នៅអាមេរិក យើងលេងហ្គេម Rock-Paper-Scissors (ថ្ម-ក្រដាស-កន្ត្រៃ ឬ ប៉ាវស៊ីងស៊ុង)។ តើមានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកធ្លាប់បានលេងហ្គេមនេះកាលពីនៅក្មេងទេ? ពេលខ្លះ កូនប្រុសជំទង់របស់ខ្ញុំនៅតែធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្អែកលើហ្គេមប៉ាវស៊ីងស៊ុងនេះនៅឡើយ។ យើងដឹងថា ជាក់ស្ដែងនេះមិនមែនជាវិធីដែលមានប្រសិទ្ធផលបំផុតក្នុងការធ្វើអ្វីៗទេ។ ប៉ុន្តែមនុស្សខ្លះធ្វើអ្វីៗដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាចង់ធ្វើតាមនោះ។ ឧបមាថា អ្នកមានថ្ងៃដែលពិតជាងាយស្រួលមួយនៅថ្ងៃនេះ។ ឧបមាថា អ្នកមានតែកិច្ចការ 10 ប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវធ្វើ។ អ្នកត្រូវមើលបញ្ជីកិច្ចការទាំង 10 នោះ ហើយអ្នកនឹងរើសអ្វីមួយដែលអ្នកធ្វើ។ អញ្ចឹង សូមស្មោះត្រង់បំផុត។ តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីមុនគេ? ងាយស្រួលបំផុត។ មនុស្សជាច្រើនដែលមានលំនាំនេះនឹងជ្រើសរើសយកអ្វីដែលងាយស្រួល, សប្បាយរីករាយ, កំប៉ិកកំប៉ុក ឬឆាប់រហ័ស។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករើសយកអ្វីមួយនៅលើបញ្ជីរបស់អ្នកដែលសប្បាយរីករាយ កំប៉ិកកំប៉ុក ឬឆាប់រហ័ស? អញ្ចឹង អ្នកអាចគូសធីកថាធ្វើរួចហើយ។ តើនោះមិនធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អទេ?
ម្តាយខ្ញុំគឺជាអ្នកចិត្តសាស្ត្រ។ គាត់និយាយថា នៅពេលអ្នកគូសធីកថាធ្វើរួចហើយនៅលើបញ្ជីរបស់អ្នក ជាក់ស្ដែង អ្នកទទួលនូវការបញ្ចេញអាដ្រេណាលីន។ វាជាការបញ្ចេញអូមូនដូផាមីន ដែលមានលក្ខណៈដូចជាពិធីជប់លៀងនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់អ្នក។ តើមាននរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ពិតជាល្អទេ នៅពេលពួកគេគូសធីកថាបានធ្វើអ្វីមួយរួចហើយ? អ្នកទទួលអារម្មណ៍ពីការសម្រេចបានលទ្ធផល។ យើងទទួលការជំរុញទឹកចិត្ត។ មនុស្សលោកចូលចិត្តបញ្ចប់អ្វីៗ។ អញ្ចឹង អ្នកគូសធីកលើអ្វីៗពេញមួយថ្ងៃ ហើយអ្នករវល់ជាប់។ តើអ្នកប៉ុន្មាននាក់ដែលមានអារម្មណ៍ថាជាប់រវល់ពេញមួយថ្ងៃ? អ្នកគូសធីកលើអ្វីៗឡើងចង់ឆ្កួតហើយ។
ឧបមាថា នៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះ អ្នកបានសម្រេចលទ្ធផល 9 ក្នុងចំណោម 10។ តើមានអ្វីនៅសល់? មួយដែលពិតជាពិបាកខ្លាំង។ អ្វីមួយដែលរញ៉ែរញ៉ៃខ្លាំង ហើយអ្នកបានពន្យារពេលក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានហើយ? ពីរបីសប្តាហ៍។ ពីរបីខែ។ នេះគឺជាលំនាំទីមួយ។
មនុស្សខ្លះធ្វើអ្វីៗតាមលំដាប់លំដោយដែលកិច្ចការលេចឡើង។ ក្នុងគណនេយ្យ ពួកគេហៅវាថា FIFO—First In, First Out (ចូលមុន ចេញមុន)។ ថ្ងៃបែបនេះមានប្រតិកម្មខ្លាំងណាស់។ អ្នកទទួលការហៅមួយ អ្នកដោះស្រាយវា។ អ្នកទទួលសារមួយ អ្នកដោះស្រាយវា។ អ្នកទទួលអ៊ីមែលមួយ អ្នកដោះស្រាយវា។ នៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃ មនុស្សដែលមានលំនាំនេះនិយាយថា “ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីទេ”។ ឧទាហរណ៍ តើអ៊ីមែលចូលក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នកតាមលំដាប់អាទិភាពឬទេ? ប្រាកដជាមិនអញ្ចឹងទេ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី តើអ្នកមិនអាចគ្រប់គ្រងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នករាល់ថ្ងៃបានទេឬ? វាពិតជាងាយធ្វើណាស់។ ក្នុងចំណោមអ៊ីមែលម្ដង 10 ដែលអ្នកទទួល តើមានអ៊ីមែលប៉ុន្មានដែលពិតជាសំខាន់នោះ? សូន្យ។ ប្រហែលមួយឬពីរ។ អ៊ីមែលចូលមកភាគច្រើនមិនសំខាន់ទេ។ ប៉ុន្តែបើយើងចេះតែពិនិត្យមើលវា ឲ្យតែវាចូលមក . . .
ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងកម្មវិធី Microsoft Outlook នៅពេលអ្នកចូលទៅ File (ឯកសារ), Options (ជម្រើស), Mail (សំបុត្រ) មានផ្នែកមួយដែលនិយាយថា នៅពេលអ៊ីមែលថ្មីមកដល់ក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់ខ្ញុំ ត្រូវធ្វើដូចនេះ៖ បន្លឺសំឡេង, ប្ដូរទស្សន៍ទ្រនិចម៉ៅស៍, ដាក់ស្រោមសំបុត្រមួយក្នុងស្ពកប្រព័ន្ធ និងដាក់ការប្រាប់ដំណឹងលើផ្ទៃអេក្រង់។ ដល់ម្លឹងផង យើងត្រូវការនូវការប្រាប់ដំណឹងបួនសម្រាប់អ៊ីមែលមួយ? អ្នកអាចបិទពួកវាទាំងអស់ រួចចុចស្តាំលើភ្ញៀវល្អបំផុតនៅក្នុងប្រអប់ទទួលរបស់អ្នក, ចូលទៅ Rules (វិធាន) ហើយបង្កើតវិធានមួយ។ អ្នកអាចកំណត់អ្វីមួយដែលនិយាយថា បើបុគ្គលនេះផ្ញើអ៊ីមែលមកខ្ញុំ សឹមបន្លឺសំឡេងមួយ។ តើវានឹងមិនបង្កើនភ័ព្វច្រើនទេឬដែលថា បើអ្នកបង្អាក់រំខានខ្លួនឯង វាអាចជានរណាម្នាក់ដែលសំខាន់នោះ?
លំនាំទីបីគឺមនុស្សខ្លះធ្វើអ្វីៗផ្អែកលើនរណាកំពុងស្រែកខ្លាំងជាងគេ។ ខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមយន្ដហោះប្រហែល 12ម៉ឺនម៉ាយល៍ក្នុងមួយឆ្នាំ គឺធ្វើដំណើរទៅធ្វើសុន្ទរកថា។ នៅអាកាសយានដ្ឋាន ខ្ញុំឃើញក្មេងៗបោកខ្លួនលើដី ហើយខឹងម៉ួម៉ៅខ្លាំង។ ឪពុកម្តាយមានអាការៈបែបខ្មាស់អៀន ហើយពួកគេឲ្យក្មេងនោះនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគេចង់បានដើម្បីបញ្ឈប់កុំឲ្យគេខឹងម៉ួម៉ៅខ្លាំងបែបនេះទៀត។ តើកូនក្មេងនោះរៀនសូត្របានអ្វី? វាពិតជាមានប្រយោជន៍។ អ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺខឹងម៉ួម៉ៅយ៉ាងខ្លាំង ហើយខ្ញុំនឹងទទួលអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន។
ឥឡូវនេះ ពួកគេទាំងនោះបានធំឡើង ហើយពួកគេនៅកន្លែងធ្វើការ។ តើអ្នកស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលមានវិបត្តិក្លែងក្លាយទេ? ពួកគេបានដឹងថា ពួកគេត្រូវស្រែកឲ្យខ្លាំងៗឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ នោះនរណាម្នាក់នឹងផ្ដោតចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះពួកគេ។ មនុស្សខ្លះមិនសូវពូកែខាងដោះស្រាយជាមួយមនុស្សដែលមានលំនាំប្រភេទនេះទេ។
មនុស្សខ្លះធ្វើអ្វីៗ នៅពេលពួកគេគិតពីពួកវា។ តើអ្នកមាននិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងទេ? គ្រប់ពេល មនុស្សខ្លះកំពុងធ្វើកិច្ចការបែបនេះ។ អាចថាពួកគេត្រូវរៀបចំសំណើមួយ ហើយភ្លាមៗនោះ ខួរក្បាលរបស់ពួកគេក៏ប្រាប់ថា តើអ្នកមានចាំថាត្រូវហៅទូរសព្ទទៅ Kathleen អំពីការប្រជុំនៅសប្តាហ៍ក្រោយទេ? អ្នកមិនចង់ភ្លេចទេ។ នេះហើយជាលំនាំរបស់អ្នក; អ្នកបានបំពេញក្នុងចន្លោះទទេ។ អ្នកមិនចង់ភ្លេចធ្វើអ្វីមួយទេ។ អញ្ចឹង យ៉ាងរហ័សបំផុត អ្នកពិនិត្យមើល ហើយអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកបានគិតឃើញ គឺហៅទូរសព្ទ Kathleen។ រួចហើយនៅពេលអ្នកត្រឡប់ទៅធ្វើអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើនោះវិញ តើអ្នកនិយាយអ្វីទៅកាន់ខ្លួនឯង? តើខ្ញុំនៅទីណា? ខ្ញុំកំពុងធ្វើរឿងនេះ ហើយអ្នកព្យាយាមម្តងទៀត។ រួចហើយខួរក្បាលរបស់អ្នកនិយាយថា តើអ្នកមានចាំថានឹងផ្ញើកិច្ចព្រមព្រៀងត្រឡប់ទៅវិញទេ? អ្នកនិយាយថា យី, ខ្ញុំមិនចង់ភ្លេចធ្វើរឿងនេះសោះ។ តើមានអ្នកណាមានលក្ខណៈបែបនេះពេញមួយថ្ងៃទេ? នេះជាអ្វីដែលត្រូវបានហៅជាទូទៅថា “ពហុកិច្ចការ” ដែលគ្រាន់តែជាកូដសម្រាប់ការមិនដែលអាចបញ្ចប់អ្វីមួយបានសោះប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកបានធ្វើការហៅ ហើយអ្នកបានផ្ញើកិច្ចព្រមព្រៀងត្រឡប់ទៅវិញ ប៉ុន្តែអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះសំណើធំដែលអ្នកកំពុងធ្វើនោះ? វាមិនបានបញ្ចប់ទេ ឬក៏វាត្រូវការពេលពេញមួយថ្ងៃ។ នោះហើយជាលំនាំទូទៅបំផុត។
មួយចុងក្រោយគឺថា មនុស្សខ្លះធ្វើអ្វីៗតាមលំដាប់នៃក្រដាសបិទសម្គាល់។ ពួកគេមានក្រដាសបិទសម្គាល់យ៉ាងច្រើន។ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញមនុស្សដែលមានសន្លឹកក្រដាសនៅលើតុពួកគេមានប្រភេទខ្លះជាលំដាប់កាលប្បវត្តិ។ បើវាស្ថិតនៅជ្រុងខាងស្តាំដៃខាងលើនោះ មានន័យថាមានអ្វីប្លែកជាងវានៅជ្រុងខាងឆ្វេងដៃ។ គំនររបស់អ្នកមានឈ្មោះ មែនទេ? បើអ្នកប្ដូរមុំវា នុះវានឹងមានន័យផ្សេង។ នេះហើយជាវិធីសាស្ត្រពង្រាយដែលមានលក្ខណៈចៃដន្យបំផុត ហើយពួកគេនិយាយថា នេះជានាមបណ្ណនោះ ភ្លេចធ្វើវាហើយ។ គ្រាន់តែជាវិធីសាស្ត្រដែលមានលក្ខណៈបន្លែបន្លប់បំផុតប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំចង់ស្នើឲ្យអ្នកធ្វើអ្វីមួយដែលខុសប្លែកបន្តិច។
ខ្ញុំចង់ស្នើឲ្យអ្នកតម្រៀបកិច្ចការរបស់អ្នក ហើយជ្រើសរើសជម្រើសរបស់អ្នកដោយផ្អែកលើប្រភេទនៃការសម្រេចចិត្តនេះ។ [រូប] តើអ្នកនឹងមើលឃើញសញ្ញាមួយដូចនេះនៅទីណា? ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ប៉ុន្តែជាពិសេស គឺនៅក្នុងបន្ទប់ ER គឺបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់។ ឪពុកខ្ញុំដែលជាវរសេនីយឯក គឺជាទស្សនវិទូម្នាក់។ គាត់បានទទួលសញ្ញាបត្រថ្នាក់បណ្ឌិត ផ្នែកទស្សនវិជ្ជា។ គាត់ជាមនុស្សចូលចិត្តគិត។ ខ្ញុំមានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ទៀត ម្នាក់បងខ្ញុំមួយឆ្នាំ និងម្នាក់ប្អូនខ្ញុំមួយឆ្នាំ ហើយខ្ញុំអាចនឹងគិតថា ដោយសារខ្ញុំជាក្មេងស្រីតែម្នាក់គត់ ខ្ញុំគឺជាកូនសំណព្វរបស់ឪពុកខ្ញុំ ហើយអ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំចង់បានពីឪពុក ខ្ញុំពិតជាទទួលបាន ឬក៏ខ្ញុំបានគិតបែបនេះ។ ខ្ញុំអាចសុំឲ្យឪពុកខ្ញុំធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយឃ្លាដែលគាត់ចូលចិត្តនិយាយនោះគឺ “កូន សម្លាញ់ គេមិនព្យាបាលទាហានតាមលំដាប់ដែលពួកគេមកពីសមរភូមិទេ”។ ខ្ញុំតែងតែស្អប់ពាក្យនោះណាស់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលណា? ឥឡូវ។ តើតាមលំដាប់អ្វីដែលពួកគេព្យាបាលទាហាន? មិនមែនតាមរបៀបដែលអ្នកបង្ហាញមុខមុនទេ គឺតាមរបួស តាមភាពធ្ងន់ធ្ងរ។
តើអ្នកធ្លាប់បានទៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ទេ ហើយចាំនៅទីនោះបួនម៉ោង ដោយសារតែមានអ្នកត្រូវចូលមុនអ្នក ព្រោះពួកគេមានរបួសធ្ងន់ធ្ងរជាងអ្នក? នេះហើយជាវិធីសាស្រ្តដែលខ្ញុំចូលចិត្តគិតអំពីវា៖ ត្រូវធ្វើអ្វីៗតាមលំដាប់នៃភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ បើអ្នកជំងឺ P1 ដើរចូលមក គិលានុបដ្ឋាកដែលទទួលពិនិត្យមើលភាពបន្ទាន់នៃការព្យាបាលនឹងផ្ដល់ឲ្យអ្នកជំងឺនោះនូវស្លាក P1។ វាប៉ះពាល់ដល់ជីវិតឬអាចស្លាប់។ នៅពេលមានករណីមួយដូចនោះចូលមកដល់បន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ តើមានអ្វីកើតឡើង? នឹងមានការផ្តោតអារម្មណ៍ទាំងអស់ វាគ្មានអ្វីផ្សេងទៀតទេ។
តើអ្នកធ្លាប់មាន P1 ដើរចូលមកក្នុងពិភពរបស់អ្នកទេ? វិបត្តិធ្ងន់ធ្ងរ។ រឿងមិននឹកស្មានដល់ដែលអ្នកមិនបានគ្រោងទុកថារឿងនោះនឹងកើតឡើង។ វាមិនមែនជាចំណែកមួយនៃថ្ងៃរបស់អ្នកទេ ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវទម្លាក់អ្វីៗទាំងអស់ចោលសិន ហើយត្រូវដោះស្រាយជាមួយវា។ ពិតទេ? មានរឿងមិននឹកស្មានដល់ដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ ដែលយើងធ្វើដើម្បីគាំទ្រតម្រូវការរបស់ភ្ញៀវ ហើយខ្ញុំគិតថា រឿងនោះមានសារៈសំខាន់ ពីព្រោះវាជាមូលហេតុដែលយើងនៅទីនោះ។ យើងជាអ្នកដោះស្រាយបញ្ហា។ យើងត្រូវចេះបត់បែននិងអាចឆ្លើយតបនឹងអ្វីៗទាំងនោះ។ បញ្ហាប្រឈមគឺថា អ្វីៗទាំងអស់មិនចូលមកជា P1 ទេ។ ភាគច្រើន វាអាចចូលមកជា P2។ អញ្ចឹង វាអាចក្លាយជាវិបត្តិមួយ បើពេលវេលាសមល្មមបានកន្លងផុតទៅ។ បើនរណាម្នាក់កំពុងហូរឈាម ហើយអ្នកឲ្យគេហូរឈាមយូរគួរសម តើមានអ្វីកើតឡើង? គេនឹងក្លាយជា P1។ បើអ្នកពន្យាពេលអ្វីមួយយូរគួរសម ដំបូងឡើងវាចាប់ផ្តើមជា P2 ទេ តែបន្តិចមក វាក៏ក្លាយជា P1។
យើងកំពុងធ្វើរឿងនោះចំពោះខ្លួនយើង។ បញ្ហា P3 អាចក្លាយជាបញ្ហាមួយ បើទុកចោលមិនបានព្យាបាល។ ប៉ុន្តែរឿងនេះគឺថា វានឹងមិនដែលសម្លាប់អ្នកឡើយ។ P3 មិនមានផលប៉ះពាល់ដល់គោលបំណងរបស់អ្នកទេ គ្មានផលវិបាកទេ។ តើប៉ុន្មានដងដែលអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់ភ្ញៀវម្នាក់ ហើយទូរសព្ទក៏រោទ៍? អ្នកមើល ID អ្នកហៅ ហើយអ្នកក៏ទុកឲ្យវាចូលទៅជាសារសំឡេង។ តើអ្នកទទួលស្គាល់ចំពោះការធ្វើរឿងនោះទេ? ប្រាកដជាអញ្ចឹងមែន។ តើអ្នកនិយាយអ្វី ក្នុងខណៈពេលនោះ? នោះហើយជា P3។ ភ័ព្វដែលថាវាកាន់តែសំខាន់ជាងអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើគឺមានកម្រិតទាប។ វាមិនមានន័យថា អ្នកនឹងមិនហៅទូរសព្ទទៅបុគ្គលនោះវិញទេ ប្រាកដជាមិនអញ្ចឹងទេ។ ប៉ុន្តែវាមានន័យថា អ្នកកំពុងធ្វើអ្វីៗតាមលំដាប់ត្រឹមត្រូវ ផ្ទុយនឹងករណីដែលអ្នកឆ្លើយការហៅនិងមិនបញ្ចប់អ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើ។
បន្ទាប់មកគឺ P4។ បើអ្នកចូលទៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ ហើយអ្នកកំពុងមានការឈឺចាប់ខ្លះ អ្នកគួររៀបចំខ្លួនអង្គុយនៅជ្រុងណាមួយ ហើយរង់ចាំសិន ពីព្រោះអ្នកជាមនុស្សចុងក្រោយដែលពួកគេនឹងមកជួបដើម្បីពិនិត្យមើល។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ មានសកម្មភាពខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាដែលជាប្រភេទនៃរបស់គ្រប់គ្រងការឈឺចាប់របស់មនុស្សដូចជា—Facebook, វីដេអូអំពីឆ្មា, ហ្គេម Solitaire—អ្វីក៏ដោយដែលអ្នកធ្វើ ហើយអ្នកនិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំពិតជាមិនគួរធ្វើរឿងនេះឥឡូវនេះទេ។
នៅពេលអ្នកកំពុងធ្វើការនៅថ្ងៃរបស់អ្នកនោះ អ្នកត្រូវមានប្រព័ន្ធមួយដែលអ្នកអាចបែងចែកកម្រិតបន្ទាន់នៃកិច្ចការរបស់អ្នក។ នេះគឺទីមួយ, នោះគឺទីពីរ, ហើយនេះគឺទីបី។ អ្នកត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងនោះឲ្យហើយ អញ្ចឹង នៅពេលអ្នកមានកាលវិភាគពេលវេលា អ្នកនឹងមិនចាំបាច់និយាយថាអ្វីត្រូវធ្វើបន្ទាប់ទៀតទេ។ អ្នកដឹងហើយថាមានអ្វីត្រូវធ្វើបន្ទាប់ រួចហើយអ្នកនឹងអាចប្រតិបត្តិបានយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត។ ជាថ្មីម្តងទៀត បើអ្នកមិនធ្លាប់ដឹងទេអំពីថាតើឧបករណ៍របស់អ្នកនឹងជួយអ្នកឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តបានល្អប្រសើរប៉ុណ្ណា ព្រមទាំងប្រតិបត្តិក្នុងខណៈនោះ និងបែងចែងកម្រិតនៃភាពបន្ទាន់លើកិច្ចការទាំងនោះ នុះហើយជាអ្វីដែលអ្នកត្រូវរៀបចំឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់សមស្របសម្រាប់ខ្លួនឯង។
ឈ្លើងផលិតភាពបន្ទាប់ ឈ្លើងផលិតភាពទីបីគឺអន្ទាក់ពីមនុស្ស។ ខ្ញុំគិតថា វាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងធុរកិច្ចនេះដែលអ្នកចំណាយពេលវេលាជាមួយសកម្មភាពភ្ជាប់បណ្តាញ ពិតមែនហើយ ជាមួយភ្ញៀវ។ អ្នកមានបំណងប្រកបដោយចេតនាយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការចំណាយពេលវេលាជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ខ្ញុំគិតថា ជាទូទៅ មានមនុស្សជាច្រើនមានចិត្តល្អពេកជាមួយពេលវេលារបស់ពួកគេ។ ពួកគេមិនប្រាកដជាមានលទ្ធភាពដាក់របងព័ទ្ធពេលវេលារបស់ពួកគេ និងការពារវាពីអ្នកដទៃឡើយ។ ពួកគេមានពេលវេលាទំនេរច្រើនពេកសម្រាប់អ្នកដទៃ ហើយតែងតែនិយាយថា បាទ/ចាស នៅពេលនរណាម្នាក់ព្យាយាមទាមទារពេលវេលារបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិននិយាយថា អ្នកមិនអាចរួសរាយរាក់ទាក់នោះទេ។ ខ្ញុំមិននិយាយថា... អ្នកពិតជាត្រូវភ្ជាប់បណ្តាញទំនាក់ទំនង។ អ្វីៗទាំងអស់នោះពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់។ ខ្ញុំនឹងពន្យល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់មានន័យដោយបង្ហាញជាឧទាហរណ៍។ កាលពីបីឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានក្លាយជាប្រធាន National Speakers Association (សមាគមវាគ្មិនជាតិ)។ តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញមនុស្ស 3.000នាក់ ដូចខ្ញុំ នៅក្នុងសន្និបាតមួយទេ? គួរឲ្យខ្លាចណាស់, គ្រប់គ្នាព្យាយាមនិយាយ ហើយគ្មាននរណាចង់ស្តាប់ទេ។ យើងមានការប្រជុំរបស់យើង ហើយខ្ញុំបានក្លាយជាប្រធាន។ ខ្ញុំពិតជារំភើបក្នុងការទទួលភារកិច្ចនេះ; វាជាកិត្តិយសមួយ។ វាជាតំណែងស្ម័គ្រចិត្ត។ ខ្ញុំក៏បានទទួលយកតំណែងនេះដោយស្ម័គ្រចិត្ត។
នៅពេលខ្ញុំបានក្លាយជាប្រធាន ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមទទួលអ៊ីមែលពីមនុស្សទាំងឡាយ។ ខ្ញុំទទួលអ៊ីមែលប្រហែល 25 ក្នុងមួយសប្តាហ៍ ពីសមាជិករបស់យើង ដែលស្នើសុំឲ្យខ្ញុំជួយពួកគេ, ពួកគេចង់បានដំបូន្មានពីខ្ញុំ។ តើអ្នកអាចពិនិត្យមើលវីដេអូនេះឲ្យខ្ញុំបានទេ? សូមជួយខ្ញុំពិនិត្យមើលគេហទំព័រនេះឲ្យខ្ញុំផងបានទេ? តើអ្នកអាចជួយខ្ញុំដោយអនុគ្រោះបានទេក្នុងការពិនិត្យមើលខិត្តបណ្ណរបស់ខ្ញុំ និងផ្តល់ដំបូន្មានខ្លះដល់ខ្ញុំ? ខ្ញុំនឹងនិយាយថា ប្រាកដជាបាន។ ហើយខ្ញុំនិយាយថា ពិតជាបាន ខ្ញុំនឹងជិះយន្ដហោះក្នុងពេលពីរសប្តាហ៍ទៀត ដើម្បីទៅ New Orleans។ ខ្ញុំនឹងទុកពេល 10នាទី ក្នុងប្រតិទិនខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងមើលវីដេអូរបស់អ្នក។ តើអ្នកដឹងទេ ជាក់ស្ដែង មានគេតវ៉ាដាក់ខ្ញុំ។ “ពីរសប្តាហ៍?” ពួកគេនឹងនិយាយថា “ខ្ញុំត្រូវប្រគល់វាជូននិពន្ធនាយករបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃស្អែក។” ខ្ញុំកំពុងគិតថា សូមអធ្យាស្រ័យ បើខ្ញុំចំណាយពេលទាំងអស់របស់ខ្ញុំធ្វើអ្វីៗទាំងអស់នេះសម្រាប់អ្នកដទៃ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះធុរកិច្ចរបស់ខ្ញុំ? វាអាចនឹងធ្លាក់ចុះ។ ហើយជារឿងគាប់ជួនគួរឲ្យអស់សំណើច មានអតីតប្រធានមួយចំនួនមុខខ្ញុំបាននិយាយថា “អ្នកគួររៀបចំធុរកិច្ចរបស់អ្នកឲ្យរួចរាល់ដើម្បីត្រៀមទទួលផលប៉ះពាល់ក្នុងឆ្នាំដែលអ្នកធ្វើជាប្រធាន”។ ខ្ញុំគិតថា អញ្ចឹងគ្មានអ្វីគួរឲ្យឆ្ងល់ទេ។ វាមិនមែនថា ខ្ញុំមិនមានឆន្ទៈជួយអ្នកទេ; គ្រាន់តែថា វាចាំបាច់ត្រូវស្ថិតនៅតាមលំដាប់នៃភាពសំខាន់ ផ្អែកលើអ្វីដែលល្អសម្រាប់ការរីកចម្រើននៃក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំ។ នោះគ្រាន់តែជាអ្វីមួយដែលអ្នកត្រូវគិតពីវាប៉ុណ្ណោះ នៅពេលអ្នកកំពុងកំណត់ព្រំដែនជុំវិញពេលវេលារបស់អ្នក។ តើអ្នកអាចមិនប្រើពាក្យថា “ទេ” ដោយរបៀបណា ប៉ុន្តែត្រូវធ្វើអ្វីមួយដូចនេះ?
ចូរឈប់ដាក់តម្រូវការរបស់គ្រប់គ្នានៅខាងមុខខ្លួនអ្នកទៀតទៅ។ ខ្ញុំមិននិយាយថា មិនត្រូវមានចិត្តល្អទេ ឬក៏មិនត្រូវរួសរាយរាក់ទាក់នោះទេ; ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយថា ត្រូវប្រាកដថា ពេលវេលារបស់អ្នកគឺមានសារៈសំខាន់ជាងអ្វីផ្សេងទៀតដែលគ្រាន់តែជារឿងបន្ថែម។ ទីពីរ ចូរចរចា។ ត្រូវស្មោះត្រង់អំពីអ្វីដែលមាននៅលើចានរបស់អ្នក ហើយពិភាក្សាអំពីអាទិភាព។ ប្រហែលជាអ្នកមិនចាំបាច់ក្លាយជាសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការទេ។ ប្រហែលជាអ្នកអាចនិយាយថា ខ្ញុំពិតជាសប្បាយរីករាយក្នុងការបម្រើជាទីប្រឹក្សា។
ខ្ញុំទទួលបានសំណើគ្រប់បែបយ៉ាងពីមនុស្សទាំងឡាយ—ពួកគេចង់ប្រកាសជាភ្ញៀវលើកំណត់ហេតុបណ្ដាញរបស់ខ្ញុំ ពួកគេចង់ឲ្យខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយអំពីការខំប្រឹងខ្នះខ្នែងខាងពាណិជ្ជកម្មជាក់លាក់របស់ពួកគេជូនដល់អ្នកអានរបស់ខ្ញុំ។ បើគ្រប់ខណៈ ខ្ញុំចំណាយពេលឃោសនានិងជួយឲ្យធុរកិច្ចរបស់អ្នកផ្សេងរីកចម្រើន តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះធុរកិច្ចរបស់ខ្ញុំ? វាកំពុងដកនិងយកពេលវេលាអស់ហើយ។ អ្នកត្រូវតែអាត្មានិយមបន្តិចជាមួយពេលវេលារបស់អ្នកនៅក្នុងករណីទាំងនោះ ហើយរកមើលថាតើអ្វីកំពុងរួមចំណែកដល់សមតុល្យនៃធុរកិច្ចរបស់អ្នក និងអ្វីមិនរួមចំណែក? ប្រហែលជាអ្នកអាចសម្របសម្រួលបាន។ តើអ្នកអាចផ្តល់ជម្រើសផ្សេងបានទេ? ចូរនិយាយពីអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើនិងអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបាន។ តើមានអ៊ីមែលប៉ុន្មានដែលអ្នកទទួលពីមនុស្សដែលនិយាយថា តើខ្ញុំអាចសុំគំនិតយោបល់ពីអ្នកបានទេ? ឱលោកម្ចាស់ ខ្ញុំទទួលបានសំណើដូចនោះប្រហែល 10 ជារៀងរាល់សប្តាហ៍។ តើខ្ញុំអាចអញ្ជើញអ្នកទៅញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់បានទេ? ខ្ញុំមិនទាំងមានពេលទំនេរសម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់ច្រើនផង។ អញ្ចឹង ការសម្របសម្រួលគឺត្រូវផ្ញើឲ្យខ្ញុំនូវសំណួរចំនួនបីដែលអ្នកមាន ហើយខ្ញុំនឹងសប្បាយរីករាយក្នុងការឆ្លើយសំណួរទាំងនោះតាមអ៊ីមែល។ បន្ទាប់មក យើងអាចរៀបចំការសន្ទនារយៈពេល 5 ឬ 10នាទី។ សូមទាយមើល តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលពិតជាធ្វើរឿងនេះ។ មិនច្រើនណាស់ទេ។ ខ្ញុំផ្តល់ជូន ហើយបើពួកគេមិនអាចធ្វើរឿងនោះបានទេ អញ្ចឹងនោះមិនមែនជាបញ្ហារបស់ខ្ញុំទេ។
ចូរកុំសន្មតអំពីកាលបរិច្ឆេទកំណត់។ នៅពេលពួកគេស្នើឲ្យអ្នកធ្វើអ្វីមួយឲ្យពួកគេ តើពេលណាដែលយើងសន្មតថាពួកគេចង់មានន័យ? ថ្ងៃនេះ។ តើពេលខ្លះ ពួកគេចង់មានន័យថា នៅថ្ងៃនេះ? ប្រាកដហើយ។ តើពួកគេតែងតែចង់មានន័យថា នៅថ្ងៃនេះ? ទេ។ ប៉ុន្តែភាគច្រើន យើងមិននិយាយថា “តើខ្ញុំអាចប្រគល់វាជូនអ្នកនៅថ្ងៃចន្ទបានទេ?” ហើយត្រូវមានសន្ទនាសាមញ្ញបំផុត។
រឿងបន្ទាប់ យើងអាចព្យាយាមធ្វើឲ្យវាកាន់តែងាយស្រួល។ យើងអាចព្យាយាមកាត់បន្ថយវិសាលភាពនៃកិច្ចការមួយ។ យើងអាចក្រឡេកមើលលើការអប់រំ។ តើអ្នកធ្លាប់ធ្វើអ្វីមួយដែលល្អចំពោះនរណាម្នាក់មួយដង រួចហើយ ពួកគេគិតថានោះជាការងាររបស់អ្នកឬទេ? តើធ្លាប់មានរឿងនោះកើតឡើងចំពោះអ្នកទេ? ពេលខ្លះ យើងត្រូវប្រាប់ពួកគេឲ្យដឹងអំពីរបៀបទទួលចម្លើយចំពោះសំណួររបស់ពួកគេ។ នេះជាកន្លែងដែលត្រូវស្វែងរកព័ត៌មាននោះ។
ខ្ញុំបានរក្សាទុកមួយចុងក្រោយនេះសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណាដែលដូចខ្ញុំ គឺជាអ្នកប្រតិបត្តិកម្រិតខ្ពស់។ ពេលខ្លះ យើងធ្វើអ្វីៗពីព្រោះយើងចង់ឲ្យមនុស្សទាំងឡាយគិតថាយើងគឺជាមនុស្សវៃឆ្លាតណាស់ មានការរៀបចំល្អណាស់ និងសំខាន់ណាស់។ បើអ្នកពិនិត្យមើលប្រតិទិនរបស់អ្នក ហើយវាសុទ្ធតែស្នាមឆ្នូតពណ៌ខៀវនៃភាពមិនទំនេរ ពេលខ្លះអ្នកត្រូវថយក្រោយ និងវាយតម្លៃថាតើជាក់ស្ដែង អ្នកត្រូវទទួលបន្ទុកលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើឬក៏អត់។ ខ្ញុំបានធ្វើរឿងនេះចំពោះខ្លួនឯងជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក ហើយខ្ញុំបានពិនិត្យមើលថយក្រោយវិញនិងនិយាយថា នោះគ្រាន់តែជារឿងពាក់ព័ន្ធនឹង “ភាពអញ” ប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នកធ្លាប់បាននិយាយថា បាទ/ចាសចំពោះអ្វីមួយ រួចហើយអ្នកគិតថា ឆោតល្ងង់, ឆោតល្ងង់, ឆោតល្ងង់ទេ? អ្នកពិតជាត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ អ្នកអាចឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរឿងនេះដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់។ កន្លែងណាដែលអ្នកត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើអ្វីៗ, ឈប់ធ្វើអ្វីៗ និងបន្តធ្វើអ្វីៗ, ដើម្បីបញ្ឈប់មនុស្សដទៃពីការដណ្ដើមយកពេលវេលារបស់អ្នក ដោយផ្ដល់ផលត្រឡប់មកវិញតិចតួចបំផុតសម្រាប់ធុរកិច្ចជាក់លាក់របស់អ្នក?
មួយចុងក្រោយគឺសត្រូវ Energy (ថាមពល) គឺជាអ្វីៗដែលនឹងបឺតយក ទាមយកថាមពលចេញពីអ្នកតែម្ដង។ ចំពោះខ្ញុំ ទាំងនោះគឺជារបស់ដែលឲ្យផលទាបបំផុតលើការវិនិយោគសម្រាប់ធុរកិច្ចរបស់អ្នក។ អ្នកទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ឮពាក្យ ROI ហើយ។ គ្រប់គ្នាប្រើ ROI។ ខ្ញុំចូលចិត្តប្រើពាក្យ PROI។ តើអ្វីជា Personal Return On Investment (ផលផ្ទាល់ខ្លួនពីការវិនិយោគ)? អ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកទទួលបានពីក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកតាមរបៀបជាប្រាក់បៀវត្សរ៍, ប្រាក់រង្វាន់បន្ថែមរបស់អ្នក, ការបណ្តុះបណ្តាល, ការមកចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍ដូចនេះ, ការវិនិយោគទាំងអស់ ធៀបនឹងផលដែលអ្នកទទួលពីអ្វីៗ ដែលអ្នកចំណាយពេលវេលារបស់អ្នក។
តើអ្វីដែលអ្នកនិយាយថាជាធុងបំណងប្រាថ្នាបីរបស់អ្នក? ខ្ញុំប្រើពាក្យនេះដើម្បីកំណត់ន័យរបស់ចំនួនបីយ៉ាងដែលពិតជាកំពុងជំរុញលទ្ធផលសម្រាប់ធុរកិច្ចរបស់អ្នក។ បើអ្នកត្រូវនិយាយថាហេតុអ្វីខ្ញុំនៅទីនេះ តើអ្វីជាការទទួលខុសត្រូវសំខាន់ៗបី នោះជាអ្វីដែលយើងហៅថាធុងបំណងប្រាថ្នា (Bucket)? គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ ត្រូវចូលក្នុងធុងបំណងប្រាថ្នាមួយក្នុងចំណោមបំណងប្រាថ្នាទាំងបីនោះ បើពុំនោះ វាជាការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលារបស់ខ្ញុំ—ក្នុងធុរកិច្ចរបស់ខ្ញុំ និងក្នុងធុរកិច្ចរបស់អ្នក។ មានរបស់បីយ៉ាងដែលពិតជាសំខាន់ខ្លាំង ដែលខ្ញុំអាចនិយាយថានឹងជំរុញឲ្យមានលទ្ធផលពីធុរកិច្ចរបស់អ្នក ព្រមទាំងជួយអ្នកឲ្យរីកចម្រើន។
ដំបូង ខ្ញុំជាអ្នកបង្កើតម៉ាកឬយីហោ។ តើអ្នកអាចនិយាយបានទេថា នៅក្នុងធុរកិច្ចរបស់អ្នក វាមានសារៈសំខាន់ដែលត្រូវបង្កើតម៉ាកឬយីហោមួយ, អ្វីមួយដែលអ្នកអាចធ្វើ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់ទីផ្សារ? ខ្ញុំបានចំណាយពេលធ្វើរឿងផ្សេងៗដូចជាការសរសេរសៀវភៅ។ តើអ្នកគិតថាការអភិវឌ្ឍយុទ្ធសាស្ត្របណ្ដាញសង្គម អាចមានសារៈសំខាន់សម្រាប់អ្នកទេ? ចុះចំពោះការបង្កើតទំនាក់ទំនងជាមួយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ, ការនិពន្ធ, ភាពមាននៅក្នុងព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មាននិងការបោះពុម្ពផ្សាយ ដែលសំខាន់ចំពោះឧស្សាហកម្មរបស់អ្នក? តើអតិថិជនរបស់អ្នកជាក់ស្ដែងអង្គុយនិងអាននៅកន្លែងណា? ការបង្កើតម៉ាកឬយីហោមានសារៈសំខាន់ណាស់។
រឿងទីពីរ ម៉ាខេធីងគឺពិតជាសំខាន់ចាំបាច់ណាស់ ព្រោះថា បើអ្នកមិនផ្តោតលើការទទួលបានភ្ញៀវថ្មីៗនិងការរក្សាភ្ញៀវដែលអ្នកមាន នោះអ្នកមិនអាចជំរុញឲ្យភាពចំណេញបានឡើយ។ ខ្ញុំគឺជាអ្នកបង្កើតភ្លៀង គឺជាអ្នករកធុរកិច្ចថ្មីៗ ជាអ្នកបង្កើតជោគជ័យ។ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើត្រូវវិលក្នុងរង្វង់នៃការជំរុញឲ្យមានចំណូលដល់ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំ។
ចុងក្រោយ ជើងទីបីនៃជើងម៉ានោះគឺថា អ្នកគឺជាអ្នកសិក្សា ជាអ្នកជំនាញផ្ដោតលើប្រធានបទ។ អ្នកមានចំណេះដឹងអំពីផលិតផល។ ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតម៉ាកឬយីហោ, ជាអ្នកម៉ាខេធីង, ជាអ្នកមានទេពកោសល្យក្នុងស្ថាប័ន គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើត្រូវចាត់ចូលក្រោមរបស់ទាំងនោះណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងធុរកិច្ចរបស់យើង យើងធ្វើលិខិតដំណឹង។ យើងធ្លាប់ធ្វើវាជារៀងរាល់ខែ ប៉ុន្តែឥឡូវ យើងធ្វើវារៀងរាល់សប្តាហ៍ ពីព្រោះអតិថិជនរបស់យើងមានតម្លៃបន្ថែមក្នុងការទទួលវា។ តើអ្នកគិតថា វាជាការប្រើពេលរបស់ខ្ញុំដ៏ល្អទេ ក្នុងការសរសេរអត្ថបទក្នុងលិខិតដំណឹង? តើអ្នកគិតថា ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតម៉ាកឬយីហោ ជាអ្នកមានទេពកោសល្យ នោះជាការប្រើពេលរបស់ខ្ញុំដ៏ល្អទេ? ពិតប្រាកដណាស់។ ខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលដ៏មានតម្លៃ 20 ទៅ 30នាទី រៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីសរសេរអត្ថបទនេះ។ តើអ្នកគិតថា វាជាការប្រើពេលរបស់ខ្ញុំដ៏ល្អទេក្នុងការប្រមូលទំនាក់ទំនងទុកក្នុងកម្មវិធីសម្រាប់ការទាក់ទងខ្ជាប់ខ្ជួន, ក្នុងការពិនិត្យតំណភ្ជាប់, ក្នុងការរើសបញ្ជីមួយ, ក្នុងការចំណាយសម្រាប់ការចាប់ផ្ដើមដំបូង? តើអ្នកគិតថា នោះជាការប្រើពេលរបស់ខ្ញុំដ៏ល្អទេ? ទេ មិនល្អទេ ពីព្រោះវាមិនស្ថិតក្នុងធុងបំណងប្រាថ្នាណាមួយក្នុងចំណោមធុងទាំងបីនោះទេ។ ហើយវាមិនមែនដោយសារថា វាមិនមែនជាការងាររបស់ខ្ញុំទេ។ តើអ្នកគិតថា ខ្ញុំមានសមត្ថភាពធ្វើវាទេ? ប្រាកដណាស់ ហើយនោះជាបញ្ហាចំពោះអ្នកប្រតិបត្តិកម្រិតខ្ពស់ ពីព្រោះអ្នកអាចធ្វើបាន។ ប៉ុន្តែយើងមិនមានគុណវុឌ្ឍិនិងសមត្ថភាពវិសេសក្នុងការធ្វើរឿងនោះទេ។ មានអ្នកផ្សេងទៀត, អ្នកអាចប្រើ Guru.com, Elance.com ឬ Fiverr.com និងជួលគេឲ្យធ្វើកិច្ចការប្រចាំរាល់ថ្ងៃខ្លះក្នុងចំណោមនេះ។ តាមពិត ខ្ញុំគិតថា វាជាអំពើដែលនាំមកនូវផលអាក្រក់ចំពោះខ្លួនខ្ញុំ និងក្រុមការងារខ្ញុំ បើខ្ញុំចំណាយពេលធ្វើរឿងទាំងនោះ។ វានឹងរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យធ្វើអ្វីដែលកំពុងជំរុញឲ្យមានចំណូលដល់ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំ ហើយនៅទីបំផុតត្រូវបង់ប្រាក់បៀវត្សរ៍ដល់មនុស្សទាំងនោះ។ ដូច្នេះអ្នកត្រូវពិនិត្យមើលថាអ្វីជាធុងបំណងប្រាថ្នាទាំងបីនោះ ព្រមទាំងគិតអំពីរបស់ទាំងឡាយណាដែលស៊ីពេលវេលារបស់អ្នក ហើយសូមសួរខ្លួនឯងថា តើកន្លែងណាដែលមិនផ្ដល់ផលផ្ទាល់ខ្លួនខ្ពស់ពីការវិនិយោគសម្រាប់របស់ទាំងនោះ?
ចំណុចចុងក្រោយ ហើយយើងនឹងបិទបាឋកថានេះ គឺត្រូវគិតអំពីកម្រិតថាមពលរបស់អ្នក។ តើមានប៉ុន្មាននាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាម? នេះជាគំនូសតាងថាមពលរបស់ខ្ញុំ។ បើខ្ញុំត្រូវគូសវា ហើយអ្នកអាចគូសគំនូសតាងថាមពលរបស់អ្នក តើមានប៉ុន្មាននាក់ក្នុងចំណោមអ្នកទំនងជាដូចខ្ញុំ មិនមែនជាមនុស្សភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាម? អ្នកដែលភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាមចូលមក ពួកគេកំពុងមានថាមពលខ្ពស់ ហើយយើងដែលជាមនុស្សមិនចូលចិត្តភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាមនឹងគិតថា មិនទាន់រួចទេ, មិនទាន់រួចទេ, វាមិនទាន់ដល់ពេលទេ។ ឧបាយនោះគឺថាត្រូវដឹងឲ្យច្បាស់អំពីអំឡុងពេលដែលអ្នកមានថាមពលកំពូល។ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំគឺ David Ethel គាត់ជាអ្នកដែលភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាមម្នាក់ ហើយខ្ញុំគិតថា គាត់ប្រហែលជាបានបញ្ចប់អ្វីៗជាច្រើនត្រឹមម៉ោងប្រាំបី ជាងមនុស្សភាគច្រើនអាចធ្វើបានពេញមួយថ្ងៃ។ បញ្ហាប្រឈមគឺថា នៅពេលយើងស្ថិតនៅកម្រិតកំពូលនៅទីនេះ ខួរក្បាលរបស់យើងមានសមត្ថភាពធ្វើការសម្រេចចិត្តសំខាន់ៗ ភារកិច្ចសំខាន់ៗ, រឿងដែលពិបាក, រឿងដែលស្មុគស្មាញ។ បើមានអ្វីមួយអាចឲ្យខ្ញុំចំណាយពេលកន្លះម៉ោងធ្វើនៅថ្ងៃនេះក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំមានថាមពលខ្ពស់ តើរយៈពេលប៉ុន្មានដែលខ្ញុំនឹងចំណាយ នៅពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចង់ដាក់ក្បាលចុះនៅលើតុ ហើយគេងមួយស្របក់? មួយម៉ោង។ តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកនឹងនិយាយថា ខ្ញុំនឹងធ្វើវាបន្ទាប់ពីអាហារថ្ងៃត្រង់? តើវាឲ្យផលយ៉ាងម៉េចដែរ? បន្ទាប់មក អ្នកមិនមានថាមពលដើម្បីធ្វើវាទេ។
អញ្ចឹង នេះជាបញ្ហាប្រឈម។ នៅពេលយើងស្ថិតក្នុងពេលវេលាចម្បងរបស់យើង នៅពេលយើងពិតជាមានសតិដឹងខ្ពស់ ហើយយើងមានថាមពលខ្ពស់ តើយើងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច? យើងមានអារម្មណ៍អស្ចារ្យ។ អញ្ចឹង តើយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះការធ្វើការងារ? គ្មានអ្វីក្នុងចំណោមរបស់ដែលរញ៉ែរញ៉ៃខ្លាំងទាំងនោះទេ។ គ្មានអ្វីក្នុងចំណោមនោះទេ។ គ្មានអ្វីក្នុងចំណោមរបស់ទាំងនោះទេ។ នោះជាពេលដែលយើងចង់ធ្វើកិច្ចការសប្បាយៗទាំងអស់នោះ។ ហើយនៅពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា ថាមពលរបស់យើងធ្លាក់ចុះ យើងក៏និយាយថា ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំត្រូវចាប់ផ្ដើមកិច្ចការសំខាន់នោះហើយ។ មនុស្សជាច្រើនមានភាពមិនត្រូវគ្នាសោះរវាងកិច្ចការដែលពួកគេកំពុងធ្វើ និងពេលវេលាដែលពួកគេប្រើដើម្បីធ្វើពួកវា។ អ្នកត្រូវគិតថាតើអ្នកជាមនុស្សភ្ញាក់ពីព្រឹកព្រហាមទេ។ អ្នកត្រូវដាក់ច្រវាក់ខ្លួនអ្នកជាប់ជាមួយនឹងតុរបស់អ្នក ហើយឲ្យខ្លួនអ្នកធ្វើរឿងដែលរញ៉េរញ៉ៃទាំងនោះ ដែលអ្នកមិនចង់ធ្វើ បន្ទាប់មក នៅពេលអ្នកធ្វើរឿងដែលពិតជាលំបាករួចហើយ តើពេលវេលានៅសល់ពេញមួយថ្ងៃរបស់អ្នកនឹងមានលក្ខណៈយ៉ាងម៉េចទៅ? ពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់ មែនទេ? ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាគិតអំពីឈ្លើងទាំងបួននេះ៖ បច្ចេកវិទ្យារបស់អ្នក, ខ្លួនអ្នក, អ្នកដទៃ និងថាមពលរបស់អ្នក។ ខ្ញុំចង់និយាយថា សំខាន់បំផុតនោះ តើអ្វីជាគោលបំណងទីមួយរបស់យើង? គោលបំណងទីមួយរបស់យើងគឺចំណាយពេលវេលាជាមួយភ្ញៀវរបស់យើង និងធ្វើអ្វីៗដែលពិតជាបង្កើតលទ្ធផល។ ខ្ញុំគិតថា បើយើងកម្ចាត់ឈ្លើងទាំងនោះបាន... យើងអាចសន្សំសំចៃពេលវេលាបន្តិច, ចេញពីការិយាល័យបានមុនបន្តិច, នៅក្បែរមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើបបានច្រើនបន្តិច និងចំណាយពេលច្រើនថែមទៀតជាមួយអតិថិជនរបស់យើង។
